Ik geef het ruiterlijk toe, ook al kan ik geen paard rijden. Ook ik maak soms keuzes of neem beslissingen waar je achteraf van denkt, dat was niet zo handig. Heel menselijk en niets mis mee. Maar je kunt ook héél dom zijn en naar niemand luisteren.
Soms heb ik gewoon even geen zin om te luisteren naar anderen en wil gewoon mijn eigen keuze maken of datgene kopen waarvan ik nou eenmaal om wat voor onduidelijke reden heb besloten dat ik het echt nodig heb. Dan heb je net effe geen zin om al die goedbedoelde adviezen van vrienden, familie en zelfverklaarden van die twee groepen aan te moeten horen.
Ik zou dit, je moet dat, zou je niet beter, ik heb altijd die, dat is helemaal niets, die zijn echt helemaal totally the bomb.
Vermoeiend hè? Nou inderdaad! En wees niet bang hè. We doen het allemaal wel eens, ook moi. Zit gewoon in onze genen. Je kunt met volledige overgave en overtuiging zeggen dat het door je voorouders komt.
Je hebt ook van die doorgeslagen tiepjes. Die hebben de onuitputtelijke neiging om het overal vast te willen leggen voor het nageslacht. Echt, het is soms van een niveautje waar een kleuter nog bovenuit stijgt, maar dat houdt Truus uit Appelscha niet tegen om uitgebreid haar ervaringen met haar nieuwe vibrator tot in den plooien met je te delen. Vol spelfauten en een totaalgebrek aan punten, komma’s en hoofdletters. Gelukkig wel veel smileys, da’s dan wel weer gezellig van Truus.
Reviews.
Ja, daar heb ik het over. Die ellenlange epistels over hoe Truus helemaal totally in love is met haar nieuwe oplaadbare Tarzan met USB-C poort of hoe Jan uit Broek op Waterland h-e-l-e-m-a-a-l lyrisch is over de nieuwe Lidl trimmer voor de randjes. Niet de randjes van Truus hè, die van zijn gazonnetje.
Die over hotels zijn ook niet te versmaden. Echt, dan boeken ze een hotel voor minder dan een zak friet en klagen vervolgens de hele weekend bij elkaar over het ontbreken van een yoghurtje bij het toch al niet zo uitgebreide ontbijt. Heerlijk, ik smul er van.
Ik lees ze dus eigenlijk nooit of als ik effe wil lachen. Het is of iemand die gewoon even zin had om toe te geven aan de chronische behoefte om te zeiken, of er bekruipt me een gevoel dat ik naar een stukkie proza op bestelling zit te kijken met bijbehorende veel te mooie foto. Er schijnen namelijk op sommige plekken in de weekend hele flatgebouwen vol mensen te zitten die tegen betaling, lees hongerloon, allerlei reviewtjes zitten te typen op websites. Je hebt er dus niet zo veel aan eigenlijk. Een beetje je verstand gebruiken en accepteren dat je in de wereld nou eenmaal niets voor niets krijgt en je niet voor een eurootje op de spreekwoordelijke eerste rang kan zitten. Dat is een veel beter advies.
Maar, soms moet je wel even een beetje rondvragen hoor. Even je licht op doen of iemand er bekend mee is, klant is, ervaring mee heeft of iemand van iemand kent die dat heeft. Want als het niet om een nieuwe trimmer of Tarzan gaat, maar over zaken van levensbelang, dan zou ik zelf toch even een ietsiepietsie onderzoek doen.
Mijnheer Diddy. Met of zonder P. Geen idee hoe die man nu eigenlijk echt heet op dit moment.
Even een vraag vooraf. Is dit nou diezelfde Diddy waar in de vorige eeuw mijn vriendin Angela met haar Dolly Dots over zong? Toen heette die blijkbaar nog Do Wah Diddy Diddy. Heel verwarrend. Ik heb haar gebeld, maar ze was een uur lang in gesprek. Zeker met Ali aan het bellen over The Voice.
Mijnheer Diddy dus, en reviews.
Mijnheer Diddy heeft naar het vermoed niet zulke prettige dingen gedaan. Dat was blijkbaar al een tijdje gaande, maar nadat hij in een hotel onder het oog van een zooitje camera’s zijn meissie als mattenklopper en vloerswiffer gebruikte is dat balletje een beetje gaan rollen. Vervolgens komt er van alles naar buiten. Sexfeestjes, mensenhandel en meer van dat soort ongein. Nou is met een sexfeestje niets mis natuurlijk, dat doen hele volksstammen en ook Truus neemt haar Tarzan graag mee naar een swingersbijeenkomstje. Heel normaal.
Maar mijnheer Diddy en consorten gingen vermoedelijk toch iets verder en namen het vervolgens, weer naar vermoeden, niet zo nauw met de leeftijd en vrijwilligheid van de deelnemers. Alles naar vermoedden, maar het ziet er niet echt rooskleurig uit als je het mij vraagt.
En dan heb je advocaten nodig. Heel veel en heel goede, want dit wordt een procesje van een paar maanden en niet even een Meester Frank Vissertje met vriendje Viktor. Nee, dit is het echte werk!
Maar dan. Dan ga je als mijnheer Do Wah Diddy Diddy op zoek en laat je je oog vallen op Marc Agnifilo. Hij is een ervaren strafrechtadvocaat uit New York en is betrokken geweest bij een aantal spraakmakende zaken. En dat niet alleen, Agnifilo staat aan het hoofd van Diddy's juridische team.
Je zou dan toch denken dat mijnheer Diddy een beetje nagevraagd heeft of deze Marc een beetje goed is? Toch? Nou blijkbaar niet. Wat als mijn vriendjes van nu.nl het al kunnen vermelden, dan snap ik niet dat hij dit niet geweten heeft. Of dacht hij, joh dat loopt wel los?
Ik citeer maar weer eens.
“Zo vertegenwoordigt hij Luigi Mangione, de 27-jarige Amerikaan die is aangeklaagd voor de moord op verzekeringstopman Brian Thompson. Ook was hij de raadsman van zelfhulpgoeroe Keith Raniere, de leider van een sekscult. Raniere werd beschuldigd van seksuele uitbuiting en afpersing en werd in 2020 veroordeeld tot een gevangenisstraf van 120 jaar.”
Eind citaat en begin van het optrekken van je wenkbrauwen.
Ja, je leest het echt goed. Die briljante mijnheer Diddy heeft de nog briljantere mijnheer Agnifilio ingehuurd die bij een eerdere rechtszaak zijn dolblije cliënt voor honderdtwintig jaar de bak in zag verdwijnen. Nou weet ik niet hoe oud mijnheer Diddy is en denkt te worden, maar ik vind veertienhonderdveertig maanden best een serieuze aanslag op mijn leven. Of doe ik nou gewoon te moeilijk?
Echt mijnheer Diddy, ik denk dat u meer kans maakt als u even een belletje pleegt met het juridisch loketje in uw woonplaats. Da’s gratis of naar draagkracht en kan nooit slechter uitpakken dan wat u nu van plan bent.