Ik geef het ruiterlijk toe, ook al kan ik geen paard rijden. Ook ik maak soms keuzes of neem beslissingen waar je achteraf van denkt, dat was niet zo handig. Heel menselijk en niets mis mee. Maar je kunt ook héél dom zijn en naar niemand luisteren.

Eindelijk! Ze zijn er achter. Het mysterie is nog niet helemaal opgelost, maar er is grote kans dat binnen enkele dagen bekend wordt gemaakt wat ons allemaal al jaren bezighoudt. 

Je bezighouden met dingen die echt belangrijk zijn en mensen heb tijd laten verspillen aan dingen waar ze niet mee bezig zouden moeten zijn. Bij ons op het werk is dat een belangrijk uitgangspunt. Maar dat geldt blijkbaar niet voor ieder bedrijf.  

Ik was onderweg. Met het vliegtuig. Naar Noorwegen. Echt waar. Ik heb besloten om maar eens wat nieuwe plekken te gaan ontdekken en sinds ik helemaal klaar ben met die zon ga ik richting Noordpool. Briljant idee al zeg ik het zelf.

Spijt is een groot woord, maar ik ben bang dat ik iets in gang heb gezet waar ik zelf nou niet echt beter van ga worden. Terugdraaien kan niet meer. Het is te laat. Tijd voor juridisch advies en mitigerende maatregelen.

Kijk, ik hou zelf ook van een parfummetje of luchtje en na een toiletbezoek ben ik net als iedereen (ja, ook jij Maxima en jij Willem) blij dat er een gezellig spuitbusje staat om de volgende bezoeker niet direct bij aankomst de adem te benemen.

Ik heb een nieuwe vriendin. Niet omdat dat ik op zoek was vanwege een vriendinnengebrek. Verre van dat zelfs. Mijn leven is gevuld met een aantal bijzondere en dierbare vrienden van het vrouwelijk geslacht. Maar blijkbaar was er nog ruimte in mijn vriendinnenhart.

Het is een woord dat je wel vaker ergens leest of zelf gebruikt. Ook ik. Maar ik had niet gedacht dat ik ooit zou meemaken dat ik niet figuurlijk, maar echt letterlijk en dan in hoofdletters zou zien hoe iemand haar gezicht verloor. Gezichtverlies!

Je zult wel denken, die vrouw heb ik toch al eerder gezien? Dat klopt. Het is mijn lieve vriendin Stientje. Ik las een bericht in mijn favoriete nieuwsapp en vond het hoog tijd om even contact te zoeken. Iets gaat er niet helemaal lekker. Tijd om bij te (be)sturen.

Ik was zo overdonderd door de onverwachte kennismaking met Benidorm dat ik bijna zou vergeten om te vertellen over een ander onverwacht pareltje dat ik heb ontdekt. Te midden van alles waar ik vaak mijn verdriet over wegschrijf ontdekte ik het bij toeval.

Nou, ik ben er uit hoor. Opnieuw is het vriendin Pascalle gelukt om op deze wonderbaarlijke planeet de ideale plaats te vinden om optimaal te genieten van het leven. Morgen zet ik de boel in Nederland te koop en begin ik met inpakken. Het moet allemaal snel, want ik wil geen dag te lang wachten.

Pensionado deel twee.

Het was druk in de bus van Schiedam Centrum naar Delft Campus. De treinen reden niet, omdat vriendje Koolmees het spoor wil verbeteren. Otra vez! Dat heeft hij de afgelopen maanden zo vaak gedaan of laten doen beter gezegd, dat ik vermoed dat we er de komende vijftig jaar geen last meer van zullen hebben.

Er kwam een meneer het vliegtuig binnen en hij vroeg om een verlengstukje. Ik keek en begreep hem. Dat ging hem niet worden met het standaard riempje in de stoel. “Natuurlijk meneer, geen probleem. Ik pak er eentje”, zei de groene vriendin van Transavia.

Het kost me steeds meer moeite. Moeite om alles in het gareel en toonbaar te houden en te voldoen aan de verwachtingen van deze multimedia en filterwereld. Perfectie en modificatie is de trend. 

De democratie staat onder druk. Het is echt waar. Ik zag op het journaal dat duizenden mensen aan het protesteren waren op de Dam in Amsterdam. Dus het is waar. Alles waar onze voorouders zo hard voor gestreden hebben brokkelt en kruimelt onder onze ogen af. Letterlijk, en dat ga ik je zo haarfijn bewijzen!

Nietsvermoedend kijk ik vrijdag onderweg naar mijn moeder even bij mijn vrienden van nu.nl of vriendje Trump en zijn handtas Elon nog iets geks uitgehaald hebben. Nou, dat was niet zo, maar wat ik vervolgens las was nog schokkender. Ja, echt. Er zijn mensen op deze aardkloot die nog gekker zijn.

Je hebt ze vast wel eens gezien. In een western of toen je in augustus nietsvermoedend opeens allemaal halfnaakte mannen op bootjes door de Prinsengracht zag paraderen. Van die leren broeken zonder voorkant en achterkant. Chaps heten die dingen. Zo, heb je weer wat geleerd. 

Een schrijfsel over dat niet-te-hachelen weidrankje? Nee, wees niet bang. Bij het idee van een slok van dat vocht ga ik al spontaan over mijn nek. Nooit begrepen waarom iemand “goh, ik heb enorm zin in een glas Rivella”, kan roepen. Al zit ik tegen uitdroging aan, dan maar flauwvallen.