Ik heb een nieuwe vriendin. Niet omdat dat ik op zoek was vanwege een vriendinnengebrek. Verre van dat zelfs. Mijn leven is gevuld met een aantal bijzondere en dierbare vrienden van het vrouwelijk geslacht. Maar blijkbaar was er nog ruimte in mijn vriendinnenhart.
In mijn wereldje noemen we mekaar te pas en te onpas vriendin, vriendiiiiiiiiiiiin, dat het voor omstanders in het heterosexuele spectrum bijna niet te volgen is. We houden nou eenmaal van een beetje theater en dat kan deze wereld best gebruiken. Vinden wij.
Een nieuwe vriendin dus. Ik heb haar leren kennen via de Postcodeloterij. Ja echt! Bizar hè. De ene vriendin leer je bijna achtduizend kilometer van huis kennen terwijl ze om de hoek in een pittoresk dorpje woont en de andere via een loterij. Het ken gek lopen soms.
Ik was eerst niet geïnteresseerd, maar het kon ook geen kwaad even kennis te maken dacht ik toen. Het was toch gratis.
Marie.
Nou, Marie-Stella-Maris om exact te zijn. En nee, het is niet de nieuwe artiestennaam van mijn lieve vriendin Maris. Die heet gewoon nog steeds Maris. Zonder ka. Verwarrend hè? Ik kan er ook niets aan doen. Iedereen noemt die vrouw zo, dus ik doe gewoon mee. O ja, één keer raden hoe één van haar beste vriendinnen heet. Precies, Maris! Je zou van minder duizelig worden.
Terug naar Marie met Stella en Maris.
Maar Marie-Stella-Maris is dus mijn nieuwe vriendin. Is het een drieling? Heeft ze een gespleten persoonlijkheid? Kon haar moeder niet kiezen tussen alle namen van oma’s?
Heel eerlijk? Geen idee. Onze vriendschap is nog pril en om dat soort vragen nou gelijk in de wittebroodsweken van onze vriendschap op haar af te vuren vond ik ook niet echt sjiek. Komt nog wel. Die rare streepjes horen er overigens ook echt tussen, niet te zuinig hoor.
Ik had prijs. Bij de Postcodeloterij. Dus daar ging ik als een hongerige meeuw met mijn waardebon naar de Jumbo. Ik had er eigenlijk geen zin in, maar het is toch gratis. Als het niets is krijgt een nietsvermoedend iemand het binnenkort als kadootje (ja FinnBroertje, het is cadeautje…) of zadel ik mijn moeder er mee op tijdens de jaarlijkse dag der moeders.
Voyage Vétiver. Ik denk haar achternaam of zo. Poepsjiek die Marie!
Een set met handzeep en lotion. Echte glazen flessen. Hervulbaar, heel trendy. Lekker luchtje hoor. Ik was gelijk fan en het ziet er very chique uit in mijn badkamer. Ik hou van Marie.
Vandaag was ik bij haar. Op de Meent in Rotterdam. Ja, mijn Marie zit niet in de Koopgoot hoor. Nee, op de Meent. Het Rotterdamse antwoord op de hoofdstedelijke P.C. Hooftstraat.
Ik heb nu heerlijke geurstokjes van Marie in mijn toilet en badkamer. Meid, alsof je zo een vijfsterrenhotel in Dubai binnenglijdt. Ik ben een uur thuis en al twintig keer in de badkamer geweest. Helemaal blij word ik als Marie mijn neus kriebelt.
Eigenlijk is het heel slim van de mijnheer van de Postcodeloterij en Marie. Een beetje hetzelfde als gratis drugs weggeven op een schoolplein en zo je toekomstige betalende klantenkring opbouwen. Marie kwam gratis bij mij binnen wandelen en zonder het te weten raakte ik verslaafd. En toen, toen stond ik voordat ik het goed en wel in de gaten had in de winkel en ging los. Mooie sjieke tas met een lintje dichtgeknoopt en een flinke deuk in mijn huishoudpotje. Met Marie in mijn hand liep ik met een glimlach op mijn gezicht door de straat. Haar naam op de zijkant. Iedereen mocht het weten. Ik en Marie.
Ze is niet goedkoop, maar ze is het waard mijn Marie. Ze past in mijn leven. Verder zien we wel. Ik ben zo veranderlijk dat die nieuwe vriendschap ook zo maar weer voorbij kan zijn.
Nog wel even een vriendelijk doch dringend verzoek aan toekomstige bezoekers van mijn nederige stulpje. Ga nou niet na het plassen vijf keer je hadden staan wassen of uitgebreid je oksels en erogene zones staan schrobben met mijn Marie. Het is geen voordeelflacon eigen merk van Etos hè!