Kijk, ik hou zelf ook van een parfummetje of luchtje en na een toiletbezoek ben ik net als iedereen (ja, ook jij Maxima en jij Willem) blij dat er een gezellig spuitbusje staat om de volgende bezoeker niet direct bij aankomst de adem te benemen.
Maar, er is een grens en die is ruimschoots bereikt. Zelfs een beetje overschreden.
We zijn dus uit elkaar. Niet volledig, maar wel voor een groot deel. Want wat is die vrouw aanwezig zeg, niet te doen. Nou ben ik zelf ook niet echt een rustig achtergrondmuziekje, maar Marie is wel heeeeeeeel erg aanwezig. In het begin vond ik het lekker hoe ze zachtjes mijn neus kriebelde, maar gaandeweg werd het meer een stomp op mijn neus iedere keer als ik de badkamer of het toilet in ging. Op het toilet tot daar aan toe. Een beetje maskering van de daar soms aanwezige gassen is op zich best fijn, maar niet overal waar ik loop. Overal in huis die vrouw. Als ik dat had gewild was ik wel hetero gebleven.
“Gebleven?”
Nou ja, soort van weer geworden. Zoiets.
Dinsdagnacht. Drie uur. Iedereen en alles was in diepe rust, dus waarschijnlijk ook Marie. Ik sloop zonder het licht aan te doen mijn warme mandje uit en liep op mijn tenen naar de badkamer. Blote voeten. Het was eigenlijk te koud, maar mijn pantoffeltjes maken een geluidje op de houten vloer en ik wilde tegen iedere prijs voorkomen dat ze wakker zou worden.
Eerst in de badkamer een paar van die stokjes eruit gehaald en daarna dezelfde exercitie in het toilet. Dat zou volgens internet Marie wel een toontje lager laten zingen, eh ruiken. Geen idee of ze dan beter te hachelen is die vrouw, maar alles is beter dan dit. Ik weet het, het zijn harde woorden en het is ook niet zo dat ze stinkt, absoluut niet. Maar ze is wel heel erg aanwezig die Marie van me. Ze heeft niet alleen drie namen, maar riekt ook voor drie.
Missie geslaagd. Terug naar bed.
Wat? Nee joh, dit is geen sluikreclame voor Missie Compleet. Ken je dat niet? Dat is het winkeltje van die andere Maris. Zonder Marie en Stella. Kijk maar op internet. Mijn God wat is het ingewikkeld geworden sinds Marie in mijn leven is.
De volgende ochtend.
Nee, het gaat echt niet. Nog steeds die walm. Zijn er nou echt mensen die het lekker vinden dat hun huis een soort van geurkaas is? Of hebben die mensen zulke klotsende oksels en zweetvoeten dat ze niet anders kunnen dan zichzelf en hun gasten te bedwelmen? Eén ding is zeker, ik niet!
Ik was het dan ook meer dan zat. De flesjes met de geurstokjes gingen de kast in. Klaar met Marie. Ze sputterde nog na en de verwijten waren niet van de lucht. Of ik wel wist wat ze waard was? Nou vriendin, dat weet ik als de beste. Het was namelijk mijn pinpas die onze vriendschap bezegelde hè. Ze dreigde zelfs Stella en Maris er bij te halen. Je doet maar. Als het zo moet haal ik mijn Maris er ook bij!
Het is nu een paar dagen later en de rust in mijn huis is wedergekeerd. Marie is er nog alleen in flesjes en zo is ze aardig onder controle te houden. In het toilet staat nu een roomspray met een pompje van die vrouw en ik bepaal zelf wanneer ik het nodig vind om een pufje Marie het heelal in te sprayen. Wat een heerlijkheid om gewoon je eigen scheet weer te kunnen ruiken in plaats van Marie haar ruftje.
Het verhaal kreeg nog een staartje. Van tante Ria om precies te zijn.
“Heeft die tegenwoordig een staartje?”
Nee joh, spreekwoordelijk.
Tante Ria stuurde me een paar foto’s. Een hele lading Marie! Gewoon bij haar in huis. Nou ja, en ik maar denken dat ze mijn vriendin was. Niet dus. Die wolf in schaapskleren wringt zich gewoon overal naar binnen en dat noemt zich dan vriendin. Tante Ria geeft geen blaam hoor. Zeker weten van niet. Ik ken die vrouw bijna dertig jaar en daar zit geen kwaad in. Dit is honderd procent Marie. Zo’n vriendin hoef ik dus niet. Met een beetje pech zit ik straks bij tante Ria weer met Marie op het toilet nadat ik alle moeite heb gedaan er van af te komen. We gaan het zien. Ik stuur tante Ria wel even een appje voordat ik binnenkort naar haar nieuwe stulpje ga kijken. Kan ze een paar dagen van te voren alvast gaan luchten. Want luchten kan ik Marie inmiddels niet meer.
Het was weer turbulent, maar ja, dat lijkt nou eenmaal bij mijn leven te horen. We doen het er maar mee. Ik doe de rest van de maand wat zuinig aan en dan is ook in mijn portemonnee de balans weer terug.
“Zeg lieffie, als ik dit zo lees mag ik denk ik blij zijn dat je het met mij zo lang hebt volgehouden.”
Nee joh! Dat met jouw was echte liefde. Die met Marie is betaalde liefde, duur betaalde liefde zelfs. Da’s anders.
“Nou, zo goedkoop was jij nou ook weer niet in onderhoud hoor, haha!”
Bedankt lieffie. Fijne aanvulling.