Spijt is een groot woord, maar ik ben bang dat ik iets in gang heb gezet waar ik zelf nou niet echt beter van ga worden. Terugdraaien kan niet meer. Het is te laat. Tijd voor juridisch advies en mitigerende maatregelen.
Mijn leven is weer in een wat rustiger vaarwater gekomen sinds het debacle met vriendin Marie. We zien en ruiken elkaar nog wel, maar de relatie is sterk bekoeld om maar te zeggen. Tijd om te investeren in mijn andere vriendinnen. Ik had daarom afgesproken met vriendin Maris. Rondje plas, appeltaart bij mijn plasvriendin en een lunchje in het pittoreske Aarlanderveen.
“Plasvriendin? Patricia Paay?”
Neeeeeee. Laten we die vrouw er nou buiten laten. Die is het inmiddels ook schijtziek sinds die onfortuinlijke foto uitgelekt is en pislink als je er weer over begint. Haha, uitgelekt en pislink. Goeie!
Nee, het is mijn vriendin die in een restaurant aan de plas in Alphen aan den Rijn werkt. Ik zweer het je, die kan zo het theater in. Briljant! Als je denkt dat ik slap kan lullen en prettig gestoord ben, nou bij haar verbleek ik. “Ik hou d’r van!”, zou mijn vriendin Maris zeggen. De originele Maris hè, niet Maris van Maris. Ja, die is er ook. Kom ik zo uitgebreid op terug.
Ze vindt mijn schrijfseltjes zo leuk en liet aan Maris, ja de originele, weten dat ze er ook wel een keer in wilde. Kijk, dat vind ik natuurlijk heel leuk en ik voelde me gelijk gevleid, maar ik krijg die vraag een paar honderd keer per week. Iedereen ziet het blijkbaar als een eer of een opstapje naar wereldberoemd worden. Ik snap het. Maar beroemd zijn is niet alles hè, er is altijd een andere kant van de spreekwoordelijke medaille. Kijk maar Petertje Gillis. Nou is Maris van Maris niet het type om met haar protserige Rolls Roycetje door het dorp te gaan paraderen. Ik denk dat ze gewoon een fiets heeft.
Ik zei dat ik het in gedachten zou houden, maar dan moest er wel een keer een goeie reden zijn. Er moet iets geks of bijzonders aan ten grondslag liggen. Nou kan dat met originele Maris in de buurt nooit lang duren. Die vrouw heeft altijd wat. Mijn schrijfsels zijn altijd volledig op ware feiten en gebeurtenissen gebaseerd en daar wijk ik niet van af. Nou ja, heel eerlijk, het ligt aan de sponsoring natuurlijk. Ook ik heb een schoorsteen die moet roken.
“Je hebt stadsverwarming lieffie.”
O ja, da’s een onwaarheid dus. Mijn verontschuldigingen.
Maris van Maris heeft samen met haar man en haar broer een meer dan gezellig café en zaaltjesding in datzelfde Aarlanderveen waar je ook nog eens heerlijk kunt eten. Het Oude Rechthuis. Nee, ik wordt niet gesponsord. Nog niet tenminste. Alhoewel ik voor een paar gratis bitterballen die naam zo een paar keer terloops laat vallen. De stadsverwarming moet wel roken natuurlijk.
“Als die rookt zou ik even met Eneco bellen lieffie, da’s niet goed.”
En door.
Het Oude Rechthuis. Komt goed uit trouwens. Ik denk namelijk dat het het ouderlijk huis van vriend Frank is. Meester Frank Visser voor u allen. Ik heb hem even dringend nodig voor een adviesje, omdat ik namelijk iets gedaan heb en bang ben dat dat gierend uit de klauwen kan gaan lopen. Meester Visser weet namelijk raad zeggen ze. Hopelijk kunnen we het achter de schermen afhandelen, want ik heb geen zin in zo’n ordinaire tokkies-toestand op teevee. Wat kunnen mensen zich daar laten gaan zeg, niet te zuinig. Ik vraag me altijd af hoe je de dag erna door de supermarkt loopt. Ik zou me kapot schamen. De mens is een raar wezen.
Het Oude Rechthuis.
Een paar jaar geleden was ik er met Klaas. “Zullen we een twaalfuurtje bij Maris doen”, vroeg Maris. Helemaal leuk. Het was inmiddels al na enen, maar blijkbaar is een twaalfuurtje niet aan tijd gebonden. Verwarrend vond ik dat. Zeker iets dorps?
De menukaart. Die was denk ik een paar jaar oud. De prijzen waren namelijk zo laag dat ik even dacht dat het in een andere valuta was. Met de Amsterdamse prijzen in ons systeem waren we helemaal verbaasd. Voortaan lunchen we alleen nog maar hier.
Het twaalfuurtje kwam. Inmiddels was het tien over half twee. Gek eigenlijk.
Het zag er prachtig uit. Soepje, zelfgemaakt. Twee mooie sneden ambachtelijk brood. Eentje met verse zalm en de andere met een goudbruine kroket. Mosterd in een potje. Beetje sla met gezellig dressinkje. Het is dat ik er geen in mijn tas had zitten, maar anders had ik ter plekke een Michelin-ster op de deur geplakt. Dit was de koningin van de twaalfuurtjes!
Ik zweer het, tot nu toe ben ik nog steeds niet gesponsord. Alhoewel ik me nu wel besef dat ik vorige week niet afgerekend heb. Dus oftewel heeft Peertje nu een rekening achter de bar liggen of ik krijg binnenkort een deurwaarder aan mijn deur. We gaan het zien. Ik gok toch op het eerste.
Maar goed. Klaas en ik zeiden dus tegen originele Maris dat ze tegen Rechthuis Maris moest zeggen dat die prijzen echt omhoog moeten. Het is het meer dan waard en nu doen ze zichzelf te kort. En zo geschiedde. De prijzen gingen wat omhoog. Iedereen blij. Peertje wat minder.
Vorige week was ik er dus weer. Deze keer ging ik voor de kroketten op brood. Eigen tubetje Zaanse mayonaise. Helemaal leuk. Heerlijk, maar ook weer te goedkoop. Voordat ik het wist was het er uit. Misschien loopt het met een sisser af dacht ik nog. Beetje naïef.
De dag erna stuurt originele Maris me een appje dat de prijzen iets omhoog zouden gaan. Op zich heel goed. Het is het waard en die lieverds verdienen het. Maar nu moet ik op gaan passen. Ik betaal mijn randstedelijke horecabezoekjes tegenwoordig al uit een tweede hypotheek en straks sijpelt de inflatie door naar het toch al wat drassige platteland aldaar en wordt als eerste dat schattige minitubetje Zaanse mayo vervangen door zo’n ordinaire knijpfles van het huismerk van Jumbo!
Hoe ga ik me hier uit redden? Ik kan nu moeilijk zeggen dat die prijzen echt niet verder omhoog kunnen, want dat mogen ze nog steeds. Dus ik belde in een opwelling vriend Frank en die had een briljant idee. Hoe komt die man er toch steeds weer op om met een simpele oplossing het grootste dilemma op te lossen? Steengoed is die man.
Volgende keer als ik bij Rechthuis Maris zit te genieten van mijn twaalfuurtje zeg ik zo tussen de soep en de kroket door dat het een goed idee zou zijn om klanten van zestig jaar en ouder korting te geven! Ze denkt waarschijnlijk dat ik ergens in de veertig ben en zal niets vermoeden, maar dan in oktober is het bingo. Marc zestig en korting! Ik wilde tien procent voorstellen. Voor ieder jaar een procent zoals bij Pearl is niet te doen. De schoorsteen op het Rechthuis moet ook blijven roken natuurlijk, of zou ze centrale verwarming hebben? Geen idee sinds wanneer dat in die dorpen begonnen is.
Binnenkort ga ik met Frank er wat eten. Hij wil het zelf ervaren en de koningin van de twaalfuurtjes ontmoeten. Wel weer vervelend dat die Viktor Brand ook weer persé mee moet. Frank kan echt nergens gaan of hij loopt ernaast. Soms denk ik dat die twee wat hebben.
Met Meester Visser eten in het Rechthuis. Wie had ooit gedacht dat ik het nog zo ver zou schoppen. Ik ben trouwens wel de komende twee jaar voorzien van gratis bitterballen in Het Oude Rechthuis!