Ik was onderweg. Met het vliegtuig. Naar Noorwegen. Echt waar. Ik heb besloten om maar eens wat nieuwe plekken te gaan ontdekken en sinds ik helemaal klaar ben met die zon ga ik richting Noordpool. Briljant idee al zeg ik het zelf.
Ik keek er helemaal naar uit om pinguïns te zien, maar die wonen tegenwoordig blijkbaar op de Zuidpool volgens grote vriend Peertje. Het zou fijn zijn als ik wat beter op de hoogte word gehouden als diersoorten besluiten te verhuizen.
Maar goed. Noorwegen. Bergen.
Vreemde stad. Vreemde taal, maar gelukkig spreekt iedereen hier de taal van Charles en Camillathee. Heel handig. Gekleurde huisjes, kabeltrein naar bergtop, kabelbaan, boottocht door fjorden, lange bootreis naar andere plaats, overnachting in ander hotel, treinreis die volgens internet één van de mooiste ter wereld is.
Ja, je kunt niet zeggen dat ik stil zit.
Het stelt voor een ander misschien niet zo veel voor, maar eerdergenoemd rijtje staat voor mij gelijk aan drie weken backpacken door Thailand. Mijn vakanties met Klaas waren altijd in hetzelfde land, hetzelfde dorp, hetzelfde strand, hetzelfde restaurant en beslist hetzelfde appartement. We kregen een keer in Sitges een appartement op een verdieping lager in hetzelfde gebouw aangeboden en we moesten gelijk in therapie.
Ja, echte globetrotters waren we. Het avontuur spatte er van af. Het was maar goed dat onze Japanse vrienden van Toyota en Kia ons regelmatig naar de andere kant van de wereld brachten, anders was de Yumbo op Gran Canaria het meest exotische wat we ooit beleefd hadden in onze vijfentwintig jaar samen.
Ach, voor ons was het goed. Ons leven had al spanning en sensatie genoeg. Sitges en Gran Canaria. Ik kan er verhalen over vertellen.
“Doe maar niet lieffie. De mensen zouden er niet meer van kunnen slapen.”
Noorwegen dus.
Deze keer liet ik me samen met exact drieëntwintig kilo bagage door mijn lieve blauwe vriendinnen van KLM vervoeren. Het is een week, maar gezien de inhoud van mijn koffer dacht de stoere meneer van de douane hoogstwaarschijnlijk dat ik emigreerde. Wees gerust Ølåv, nog niet. Eerst effe rondkijken.
De nieuwe Airbus Neo. Wat een heerlijke kist. Jullie noemen dat natuurlijk een vliegtuig, maar in het wereldje van mijn blauwe en groene vriendinnen is dat miljoenen kostende ding gereduceerd tot kist. Geen idee wie dat ooit verzonnen heeft.
En, gratis wifi!
Beperkt, dat wel. Geen foto’s of andere luxe dingen, maar godzijgedankt kunnen we nu ook hoog in de lucht online blijven. Hoe hebben we het al die jaren uitgehouden zonder?
En dat Wifi in de lucht heeft enorme voordelen voor broertje Finn. We hebben namelijk al jaren de gewoonte om na het landen te melden dat alles goed is gegaan. “Geland. Koffie en cake kan de vuilnisbak in”, is steeds de korte maar bondige boodschap. Niet neergestort dus. Maar daar zat hij dus altijd tot op het laatst mee in de stress. Nu is dat voorbij! Voortaan kan ik live verslag doen en bij heftige turbulentie kan de oven vast aan. Voor de cake hè!
Vliegen met de blauwe vriendinnen is trouwens sowieso veiliger geworden. Niet door die prachtige nieuwe Airbus NEO, maar omdat mijn blauwe vriendinnen een nieuw bakkertje hebben gevonden die blijkbaar wel weet dat er echt een beetje water in brooddeeg moet. Een eerdere keer dat ik door Els de stewardess werd getrakteerd op een gratis KLM-boterham met gesponsorde Beemsterkaas kreeg ik van dat stuk laminaat zo’n hoestbui dat de piloot van plan was een noodlanding te maken. Het is gelukkig goed afgelopen door het gratis kopje koffie.
Dat is trouwens binnenkort ook voorbij hoorde ik van dezelfde Finn. Mijn blauwe vriendinnen gaan de groene achterna. Niets meer gratis, je kunt binnenkort wat te drinken en eten pinnen in Economy. Heel economisch. Eerst gingen we van kopjes en bestek naar bekertjes en roerstokjes, en nu dit. Van vers gezette koffie uit het kannetje naar oploskoffie uit een zakje. De wereld raakt steeds verder in verval.