Het is een tijdje geleden dat ik wat geschreven heb. Ik had nog wat staan, maar kwam er niet aan toe om het af te ronden. Mijn leven werd de afgelopen weken gedomineerd door Zweedse balletjes en bouwmarkten. Nu komt er langzaam wat rust en ruimte. Letterlijk, in huis en in mijn hoofd.
Ik twijfel wel. Ik kreeg nogal wat berichtjes dat mijn schrijfseltjes graag worden gelezen, maar of het onderstaande nou de beste terugkeer is….
We zullen het zien.
Ik hoor er eigenlijk niemand meer over. Het is een beetje verdwenen denk ik. Of komt het omdat ik geen kinderen heb? Kliederen met kranten, toiletpapier en behanglijm. Een opgeblazen ballon ermee bekleden, poppenkastpoppen maken of in het geval van de grootverbruikers hele carnavalswagens maken.
Papier maché!
Een goedkope manier van knutselen en gegarandeerd een geweldige kliederzooi. Heerlijk tot je ellebogen in de lijm en alles plakt aan elkaar. De poppenhoek met keukentje op school was leuk, maar dit was toch wel het summum der minimensjes in opleiding.
Ik bivakkeerde de afgelopen maanden regelmatig bij mijn lieve vriendjes in Aarlanderveen. Ik kan vanwege allerlei ingewikkelde privacyregels geen namen noemen. De wereld is op dat gebied nogal complex geworden.
Behalve als je Yvonne Coldewijn heet natuurlijk.
Lieve mensen, comfortabel huis, heerlijke bedden. Ja, meervoud. Ik heb over de maanden heen verschillende geregistreerde bewoners tijdelijk uit hun bed verjaagd. Ze vonden het geen probleem. Echt waar. Het eten is ook heerlijk. Het wordt overigens wel bijzonder op prijs gesteld als je zelf ook een keer de pannen uit de kast trekt. Dat heb ik dan ook gedaan. Indruk en sier gemaakt met van andere vrienden geleende recepten. Alles is geoorloofd. Als je je maar wel aan het recept houdt. Dat is een ongeschreven wet in huize Oudshoorn.
O jee, nou schiet er toch aan naam uit. Te laat!
Maar het is voorbij. Ik heb het resort voorgoed verlaten. De aannemer was klaar met de badkamer en toilet. Het stof was gaan neerdalen en het werd leefbaar in huis. Ik heb ze proberen te misleiden door steeds oude foto’s te laten zien en de indruk te wekken dat de aannemer nog weken bezig zou zijn.
Dat was dom. De aannemer is een goede vriend van de directie van het resort in Aarlanderveen. Niet zo gek natuurlijk, ik had de aannemer ook via hen. Ze wisten dus precies hoe ver hij was. Door de mand gevallen en geen uitweg. Het werd tijd de koffer te pakken en gedag te zwaaien naar mijn lieve vriendjes. Ik verliet het warme nest.
Het is een geweldig hotel, alles is er perfect. Nou ja, bijna alles. De koffie. Dat is al jaren een dingetje. De glanzende inbouwmachine vertoont al jaren kuren en zelfs na een grondige renovatie, lees: complete vervanging van de binnenkant, is het nog een drama. Zwarte koffie gaat nog, maar bij een simpele cappuccino of latte gaat het totaal verkeerd. Melk opschuimen is een onmogelijke opgave voor de geavanceerde hulp. Zo jammer. Bij mijn laatste bezoek heb ik ze maar een melkopschuimer gegeven. Probleem opgelost.
Het was me al eerder opgevallen.
Vierdubbellaags, leuk motiefje en zacht en pluizig als katoen. Niet dat grijze harde waarvan de groeven in je kruis staan, maar heerlijk zacht toiletpapier. Ik denk dat mijn billetjes nog het meest genoten hebben van mijn verblijf in het resort. Ik ging het missen. Niet gelijk trouwens. Mijn koffer is nogal groot en ik kon er met gemak zes rollen in kwijt. Tot na de Pasen zat ik als een koning op mijn nieuwe Barendrechtse designtoilet met geleend toiletpapier.
Ik druppel na.
Ja, echt. Ik geef het toe. Het is geen ouderdom, maar gewoon het standaard nadruppelen van de man. Hoort er gewoon bij. Ik heb ook altijd haast en als je dan te snel opstaat is het kraantje nog niet helemaal dicht. Wij mannen lossen dat op door een beetje met het ding te schudden en wiebelen. Niet te overdreven natuurlijk, anders zitten gelijk de muren en je broek onder. Te overdreven schudden in het openbaar zou daarbij ook nog eens de indruk kunnen wekken dat je iets heel obsceens aan het doen bent. Daar weet mijn vriend George Michael alles van. Dus een goede balans tussen handeling en beoogd effect is belangrijk. Onthoud dat.
Maar terug naar het weldadige resort van mijn vriendjes en het gedruppel.
Ik moet er eigenlijk iedere nacht wel een keer uit om te plassen. Soms twee keer en als ik veel gedronken heb ieder uur voor mijn gevoel. Iets met ouder worden? Geen idee, het is wat het is.
Ik liet het licht uit in het toilet. Niet uit zuinigheid, het resort heeft een arsenaal aan zonnepanelen op het dak liggen, maar omdat ik anders klaarwakker ben.
Zitten, plassen, beetje schudden, toiletpapiertje eroverheen halen en terug naar bed. Ik had te veel gedronken die avond. Die nacht presteerde ik het om maar liefst vier keer te moeten afwateren. Dat belooft wat voor de toekomst.
Dus weer zitten, plassen enzovoorts. Zitten, plassen enzovoort….
De volgende ochtend gaat mijn wekker en ik loop met half gesloten oogjes naar het toilet. Ik doe het licht aan en ga zitten. Ik schrik me een ongeluk! Wat is daar gebeurd?
Tussen mijn benen zetelt een klein poppetje met een wit mutsje op. Waar komt dat opeens vandaan? Ik check uit schrik nog een keer de deur. Dit is niet iets voor ontwakend Nederland.
Ik haal hem iets meer tevoorschijn om het eens goed van dichtbij te bekijken. Blijkbaar heb ik met mijn vier keer plassen en het veel te zachte pluizige toiletpapier een soort papieren mutsje ge-papier-macheet op mijn edele deel! Koddig en schrikwekkend tegelijk.
Het liefst had ik deze blog voorzien van een foto. Als bewijs. Ik moest er namelijk enorm om lachen, maar was ook apetrots dat ik dit gedurende de nacht in het donker voor elkaar heb gekregen!
Ik heb het mutsje er met beleid van afgepeuterd. Toch jammer. Het stond hem echt leuk.
Heb je snel last van beeldvorming? Dan wens ik je veel sterkte de komende uren!