“Wat een lief bebietje!”
Ja he! Maar, haal je niets in je hoofd. Ik ben geen vader geworden en ook geen opa. Tenminste voor zover ik weet. Ik heb nog geen brief gehad van Spoorloos.
Ik heb overigens wel vernomen dat die het vanwege de verwachtingen en kijkcijfers ook niet meer zo nauw nemen met koppelen van zaadje aan eigenaar.
“Wie is het eigenlijk?”
Geen idee joh. Dit kleintje is maar ter illustratie en verwarring zoals altijd in mijn blogs. Wat een vragen weer.
Het gaat over ijs, snoep, koek en andere geneugten des levens. Ik zag gisteren in Château Meiland het nieuwe boek van de familie. Van Maximuh deze keer. Ja, ik weet het. Het is Maxime, maar ze leggen extra nadruk op de “e”.
De bijtitel is “ontspoord”. En dat is ook mijn bijtitel. Eigenlijk al jaren, maar het is nu wel heel erg aan het worden.
“Je mist mijn goede adviezen en afkeurende blik, hè lieffie?”
Hé Klaassie! Ja klopt! Er is niemand die me aankijkt als ik het weer doe. Of zegt, “als jij denkt dat dat kan…”. Niet dat het veel uitmaakte, maar het was in ieder geval iets.
Ik heb geen rem. Geen discipline als het op snoepen, snaaien en snacken aankomt.
“Alleen daarmee? Haha!"
Er zijn van die mensen die met een zak drop een maand doen. Iedere dag een dropje. Of een rol koekjes. Eentje bij de koffie. Hoe doen die mensen dat? Kun je daar voor studeren? Is er een cursus? Een boek? Een tutorial?
Bij mij is er wel een rem. Dat is als de zak, bak of rol leeg is. Of in het ergste geval de kast leeg of supermarkt dicht. Drie bolletjes ijs, heel beschaafd. En dan teruglopen naar de vriezer om de rest van de bak leeg te harken. Kansloos.
Er is een industriële oplossing. Kleine verpakkingen. Kleine bakjes ijs. Kleine koekjes, liefst per twee verpakt. Kleine repen chocolade. Alles is er klein om de mensheid te beschermen.
Ook kansloos. Ik pak er dan gewoon een handvol van of drie van die leuke kleine Hertogh ijsjes. Wat nou eenpersoons?!
“Wat is nou je probleem?”
Nou, dat ik vaak misselijk in bed lig met een buik als een zwanger everzwijn en dan bagger slecht slaap en droom. Mijn suikerspiegel is onstuimiger dan de Noordzee bij windkracht acht. Gevolg is nog meer trek in zooi. En dan bovenop dit alles mijn buik. Geen sociaal verantwoord licht golvend buikje meer, gewoon een buik! En dat wil ik niet. Steeds vaker zegt het label XL in plaats van L.
Er moet iets veranderen. Ik ga het veranderen. Hoe? Dat weet ik nog niet. Daar werk ik aan. Ik ga er straks even rustig voor zitten met een pen, blocnote en een ijsje.
Zie je nou! Kansloos!