We moeten er wat voor over hebben. We hebben wat goed te maken. Losbandigheid, verspilling en gemak. Daar betalen we nu de prijs voor. Het kon niet op. Er was genoeg en we wilden nog meer. Maar dat is verleden tijd. We scheiden, recyclen, upcyclen, circulairen en statiegelden er op los.
Het milieu. De wereld.
“Zo, dit wordt een diepgaande bloemlezing zo te zien.”
Nee, dat valt wel mee. Ik zie mezelf niet als de wereldverbeteraar of milieu-messias. Er zijn mensen die dat veel beter kunnen. Met mijn consumeringsniveau kan ik ook beter een beetje oppassen met commentaar leveren op de medemens.
Toch doe ook ik mee. Ik heb zelf geen kinderen, maar ook ik voel me wel verplicht de boel niet helemaal uitgeput en verminkt achter te laten voor de generaties na mij.
“Genoeg?”
Nee, het kan beter. Ik werk er aan. Echt. Ik breng netjes mijn afval naar de milieustraat en let best een beetje op wat ik doe. Maar eerlijk is eerlijk, aan mijn afvalscheidingsinspanning valt ook nog wel wat te verbeteren.
Maar al vind ik mezelf dus niet de juiste ambassadeur of aanklager, toch wil ik even mijn verhaal kwijt.
“Ben je boos?”
Nee, stomverbaasd eerder en teleurgesteld. Ik snap namelijk dat we met z’n allen aan de bak moeten om het tij te keren en anders om te gaan met de kostbare schatten van moeder aarde. Maar dat doen we toch voornamelijk voor onze nakomelingen. De meute die verder moet na ons.
En daar knelt de kringloopwinkelschoen. Behoorlijk.
Ik neem je mee naar een paar weken geleden….
Ik loop van mijn huis naar Ikea. Acht minuten lopen. Wat een luxe. Ik ga wat dingen terugbrengen. Qua prijs niet de moeite, maar voor het milieu beter dat een ander het gebruikt, dan dat ik het weggooi. Er fietsen twee jongens voorbij. Ze eten een croissantje. Allebei twee stuks. In aparte zakjes. Moet kunnen. Ze zijn nog geen twintig meter verder en de wind blaast het lege plastic zakje van de versnapering tegen mijn been.
De tering met je milieu!
Dat dacht hij waarschijnlijk toen hij het zakje achteloos losliet. Hij moest het blijkbaar direct kwijt. Ik verbaas me over het gemak waarmee hij het doet en bedenk me dan dat hij de doelgroep is die van mij verwacht dat we de wereld redden van de ondergang. Lekker is dat.
Wat een zak(je)! Ondankbaar joch!
Net op het moment dat ik wat bedaar en de situatie wat nuanceer in mijn hoofd vliegt het tweede zakje tegen mijn been. Het is toch te erg eigenlijk.
Dus zakje, als jij je niet druk maakt over je planeet, waarom ik dan wel? Jij moet er nog pakweg een jaar of tachtig mee verder hé.