De verbouwing is klaar. Ik schreef het gisteren al. Het is klaar. Is het klaar of begint het nu pas?
Gisterenavond kreeg ik opeens dat gevoel. Ik voelde het al eens eerder in Spanje. Het gevoel van “wat nu?”.
Uitgestelde rouw. Ik vind het eng klinken. Het heeft iets dreigends. Iets wat op je afstevent en niet te vermijden is.
Het gevoel ebde weg en verdween naar de diepten van mijn hoofd. Weggedrukt door de plannen om terug te keren naar Nederland. Het was er, maar ik raakte het niet aan. Bewust of onbewust. Ongemerkt of doelgericht. Ik weet het niet. Het was gewoon zo. Het is een vorm van bescherming van ons brein. Te grote dingen ophakken in behapbare brokken.
Maar die brokjes waren klein. Heel klein. Ik behapte ze maar sporadisch. Te druk. Te bezig. Te gehaast. Te veel.
Gisterenavond voelde ik het weer. Het gevoel van “wat nu?”.
Mijn gedachten glijden van de nieuwe meubels naar mooie momenten. Moeilijke momenten. Lieve momenten. Grappige momenten. Ik open het mapje met foto’s en video’s op mijn telefoon. Ik zie je bewegen. Ik zie je lachen. Ik hoor je stem. Het troost en het doet zeer. Ik zet mijn telefoon weer uit.
Het masker is weg. Het masker van zo druk bezig zijn. Het past niet meer. Zonder masker moet ik nu door. Door met leven, met werken, met vrienden en familie. Zonder Klaas.
Ik vind het eng. Ik hou niet van onzekerheid. Ik hou van controle en onveranderlijk. Maar zo is het leven niet.
“Het komt goed lieffie.”