Ik staar over de stad. Rotterdam. Achttiende verdieping. Midden in het centrum. Ik beeld me in dat je kilometers verderop in je kantoor zit.
Ik zie het kantoor voor me. Ik ruik de geur van de showroom. Het piepende geluid van de trap, het golvende laminaat op de gang. Je bureau. De planten van thuis die we over hadden. Je jas hangt naast de deur. Daar zit je. Te werken.
Mijn geest neemt me er mee naar toe. Zonder moeite. Zonder tegenwerking. Maar als ik me dan realiseer dat je daar niet zit, dan blokkeert er iets mijn gedachten. Opeens denk ik niet meer aan jou, aan wat er ons is overkomen of waar ik beland ben. Naar iets heel anders. Het schilderwerk wat nog niet klaar is, boodschappen die ik nog moet doen of een afspraak vanmiddag. Onwillekeurige gedachten met blijkbaar één doel. Niet te diep afdwalen in de gedachte dat je er niet meer bent, aan wat ons is overkomen of waar ik nu ben.
Een cirkel die onderbroken wordt. Steeds weer.
Is het ontkenning? Is het bescherming? Is het te groot? Te snel?
Geen idee. Maar er zit een filter op. Een rem. Blijkbaar is het nog te vroeg voor de echte verwerking.