Statler en Waldorf. Waarschijnlijk zeggen die namen je niets. Toch is de kans groot dat je ze kent. De twee knorrige oudjes op het balkonnetje in de Muppetshow. Ik hou van die twee. Zo grappig.
Ik zat op het plein bij mijn huis te wachten op nummer vijfentwintig. Niet bij de chinees, maar op het trammetje.
Daar zaten ze.
Twee oudere mensen. Op het balkon in de zon te genieten van het uitzicht en de warmte. Stil naast elkaar. Geen woorden nodig. Gewoon zijn. Niet Statler en Waldorf, maar iets als Mientje en Piet.
Steeds vaker doet dat wat met me. Geen afgunst of jaloezie. Gewoon observeren en mijmeren. Fantaseren hoe wij daar zouden zitten. Oud en eindelijk uitgeraasd. Gewoon rustig op een verstelbare tuinstoel in de zon. Spaatje rood en een biertje. Geen woorden nodig. Gewoon zijn. Samen.
Hoe zouden we er uit zien? Tachtig jaar. Kaal waren we al, dus die verandering is er niet. Meer rimpels misschien. Ik zal het niet weten.
Het zal nooit zo zijn, maar in mijn gedachten kom ik een heel eind.